Barth B17 (Seria B)

Barth B17 powstał rok po Barthcie B15. Podstawowa różnica to większy rozstaw osi i wynikające z tego większe nadwozie. Zgodnie z życzeniem zamawiającej go ONZ, przygotowano trzy wersje nadwoziowe:

1. Podstawowa pięciodrzwiowa, umożliwiająca transport nawet do ośmiu ludzi. Występowała z silnikiem 2.5 LO oraz 4.2 LO. Wersja 4.2, nazywana przez zamawiającego wozem dowodzenia przeznaczona była dla wyższych rangą przedstawicieli ONZ

2. Wersja czterodrzwiowa była identyczna jak pięciodrzwiowa z tym, że posiadała materiałowy dach. Po jego demontażu, oraz demontażu drzwi auto było całkowicie odkryte.

3. Wersja pickup charakteryzowała się trzyosobową kabiną i długą, otwartą przestrzenią ładunkową.

Tak jak w przypadku Bartha B15, po dostarczeniu zamówionych pojazdów do zleceniodawcy, Barthy B17 trafiły do normalnej sprzedaży.

Auto okazało się tak dużym sukcesem, że już rok później do sprzedaży trafiła wersja 4.2 Lux. Była to zmodyfikowana wersja pięciodrzwiowa. Zmieniono w niej silnik na wzmocniony 4.2 HP o mocy 195KM, oraz zastosowano po raz pierwszy automatyczną trzybiegową skrzynię. Dodano także luksusowe wnętrze, wykończone skórą, przeznaczone jedynie dla pięciu pasażerów. Auto zyskało także wspomaganie, ABS, kompletne nagłośnienie oraz nowoczesne systemy bezpieczeństwa. Z zewnątrz wyróżniało się chromowanym grillem, wlotami i ramkami świateł.

W ten sposób powstał jeden z pierwszych luksusowych SUVów. Auto które poradzi sobie w najtrudniejszym terenie, jednocześnie zapewniając swoim pasażerom wszelkie możliwe luksusy. Auto wprawdzie jest mocniejsze od wersji 4.2 LO, jednak z jest też o prawie 200kg cięższe, co w połączeniu z automatyczną skrzynią biegów sprawia, że wcale nie jest szybsze.

B17 2.5 LO                   B17 4.2 LO                    B17 4.2 Lux
85KM                           142KM                         195KM
156Nm                         271Nm                         290Nm
0-100km/h: 13,5s          0-100km/h: 9,4s            0-100km/h: 9,7s 
16,30 l/100km              15,48 l/100km                18,25 l/100km

Barth B15 (Seria B)

W 1974 roku Barth wystartował międzynarodowym przetargu na dostawę 180ciu pojazdów terenowych dla sił ONZ. Firma wygrała między innymi z Brytyjskim Land Roverem, dzięki niskim kosztom, prostocie oraz możliwości zrealizowania zamówienia już w następnym roku. Dzięki temu powstał uniwersalny samochód terenowy zdolny operować w dowolnym zakątku świata. Pierwsze 100 pojazdów z krótkim rozstawem osi trafiło do kontrahenta w 1975 roku. Następne 80 o wydłużonym rozstawie osi, znane jako B17, rok później. Po zrealizowaniu kontraktu pojazdy te zostały zaoferowane klientom indywidualnym. W późniejszych latach Barthy B15 i B17 wygrywały wiele przetargów dla instytucji i armii.

Mimo, iż zaliczane do serii (B), stylistycznie Barthy B15 i B17 nie nawiązują ani do serii (A), ani do (B). Ich wygląd wynika tylko i wyłącznie z maksymalnej funkcjonalności i dostosowania do pełnionej funkcji. W późniejszym czasie wersje cywilne trochę upodobniły się do innych modeli marki.



Barth B15 jest zbudowany na ekstremalnie sztywnej i mocnej, zabezpieczonej antykorozyjnie ramie. Nadwozie jest stalowe, modułowe, umożliwiające wymianę elementów nawet w trudnych warunkach polowych i z minimalnym zestawem narzędzi. Standardem jest manualna skrzynia biegów z reduktorem o przełożeniu 2,51 i dołączany stały napęd na 4 koła (nie dostępne w Automation Early Access). Moc przenoszona jest za pośrednictwem dwóch sztywnych mostów z mechaniczną blokadą dyferencjałów. Opony typu MT lub AT o średnicy od 30 cali i szerokości od 225 cm. W standardzie wlot powietrza i wszystkie odpowietrzenia są przeniesione w najwyższe miejsce auta nad przednią szybą, co daje możliwość kontynuowania jazdy nawet w wodzie o głębokości ponad 1,5 metra. We wnętrzu dominuje goły metal i skaj. Dzięki temu jest całkowicie wodoodporne. Cały środek i fotele są ukształtowane w taki sposób, aby nigdzie nie pozostawała woda, lecz by spływała grawitacyjnie. Jeśli dodamy do tego hermetyczne, wodoszczelne schowki, okaże się, że auto może normalnie funkcjonować pod powierzchnią wody.


Zgodnie z zamówieniem, silniki zostały dostosowane do spalania niskiej jakości paliwa o liczbie oktanowej ok 80. Z tego też powodu dobrze znany silnik R4 2.5 LO ma moc zaledwie 86 KM. Zamawiający zażyczył sobie również kilku mocniejszych wersji, również na 80-cio oktanowe paliwo, dlatego powstał silnik V6 4.2 LO o mocy 142KM i momencie obrotowym 271Nm. Większe silniki V6 w późniejszym czasie chętnie stosowano w Barthcie B17, który był znacznie większy i cięższy od B15. 

W pierwszym etapie powstały wersje trzydrzwiowe, oraz dwudrzwiowa ze zdejmowanym dachem.


 
Po dostarczeniu ostatniego egzemplarza to zamawiającego, Barth B15 trafił do cywilnej sprzedaży, gdzie z miejsca stał się hitem.

Barth B10 (seria B)

W 1975 zaprezentowano pierwsze w pełni sportowe auto firmy. Wprawdzie wcześniejsze pojazdy również były bardzo szybkie, ale żaden z nich nie został od początku zaprojektowany z myślą o osiągach i prowadzeniu.

Barth B10 był także pierwszym pojazdem z nowej serii stylistycznej (B). Auto nadal miało ogromny grill nawiązujący do amerykańskich muscle carów, lecz tym razem troszkę węższy. Pozwoliło to na obniżenie przodów i polepszenie aerodynamiki wszystkich nowych pojazdów. Światła przednie stały się trochę węższe i zamiast podwójnych potrójne. Zrezygnowano z osobnych tylnych lamp na rzecz dużej lampy zespolonej.

Prace nad autem prowadził nowy, specjalnie w tym celu powołany oddział sportowy. Trwały one ponad trzy lata, niestety zakończyły się w czasach gdy kryzys narzucał zmniejszanie pojemności silników, a katalizatory mocno tłumiły ich moce. Z założenia Barth B10 miał być lekki i mocny, tak by konkurować z najszybszymi ówczesnymi samochodami. Razem z samochodem projektowano całkowicie nowy aluminiowy silnik V8 SOHC 32v. Jak się później okazało zastosowane nadwozie z centralnie, poprzecznie umieszczoną komorą silnikową, mocno ograniczało miejsce dla jednostki napędowej i ta miałaby zbyt małą pojemność aby spełnić marzenia o supersamochodzie. Jedynym sposobem powiększenia pojemności skokowej było zwiększenie skoku tłoków. I tak powstało rozwiązanie bardziej typowe dla silników samochodów ciężarowych niż sportowych, gdzie skok tłoka jest znacznie większy niż jego średnica (72,4 x 96,5). To z kolei ograniczyło maksymalne obroty silnika i moc.

Idealnym lekarstwem na te problemy okazało się turbodoładowanie, które zadebiutowało na światowym rynku w 1973 roku. Zastosowanie tego rozwiązania pozwoliło z niezbyt udanego silnika 3.2 wydobyć aż 353 KM i 421 Nm. Oczywiście tak wysilony silnik nadawał się tylko i wyłącznie do celów wyścigowych z powodu niskiej trwałości.

 

Konstrukcja samochodu składała się ze stali galwanizowanej oraz włókna szklanego. Dzięki temu masa auta (w zależności od wersji silnikowej) wynosiła od 950 do 1013kg. Zawieszenie zarówno przednie jak i tylne to wahacze podwójne, do tego dwutłoczkowe hamulce tarczowe, wentylowane z tyłu i opony o szerokości 245mm.

Pierwszą zaprezentowaną wersją był Barth B10 S&C, czyli Sport & Competition. Auto nie było przystosowane do poruszania się po drogach, lecz było dowodem na to jak szybkie mogą być Barthy. Przyspieszenie 0-100km/h: 4,0 sekundy, prędkość maksymalna: 270km/h, czas ¼ mili: 12,06 przy prędkości 200km/h. Oczywiście w tamtych czasach sprzedaż auta o takich parametrach i spalaniu 22,3 l/100km była całkowicie nierealna, dlatego do salonów trafiła wersja wolnossąca 2.7. Wprawdzie parametrami (166KM) mocno odbiegała od S&C, to jednak okazała się całkiem ciekawą propozycją jako tanie auto wyścigowe, konkurujące z Ferrari Dino, Porsche 914 czy Maserati Merak.

W 1976 roku do silnika 2.7 dodano turbosprężarkę, osiągając 210KM. Rok później wprowadzono topową wersję R&T. Wyposażono ją w taki sam silnik jak pierwowzór S&C, jednak zmniejszono obciążenie jednostki, otrzymując odpowiednio niższą moc, niższe spalanie i akceptowalną wytrzymałość.

1975 3.2 S&C                  1975 2.7                 1976 2.7 Turbo                1977 3.2 R&T
353KM                           166KM                     210KM                           286KM
421Nm                           200Nm                    263Nm                           337Nm
0-100km/h: 4,0s              0-100km/h: 6,4s      0-100km/h: 5,7s              0-100km/h: 4,5s
22,30 l/100km                 10,73 l/100km          13,00 l/100km                 18,29 l/100km 
V max: 270km/h              V max: 220km/h       V max: 239km/h              V max: 252km/h

W roku 1980 przeprowadzono szereg modyfikacji, oraz drobne zmiany stylistyczne tak aby ułatwić chłodzenie silnika oraz zwiększyć docisk. W ofercie pozostały zmodernizowane silniki 2.7 Turbo i 3.2 R&T, lecz zmieniono łożyskowanie turbiny, przez co osiągnięto lepszą elastyczność. Z silnika wolnossącego zrezygnowano całkowicie.

Dla porównania parametry innych samochodów z centralnie umieszczonymi silnikami, konkurujących z Barthem B10 w latach 70 tych.

Lamborghini Miura P400       Ferrari Berlinetta 512 BBi
V12 3.9                           V12 5.0
350 KM                            345KM
367 Nm                            451Nm
0-100 km/h: 6,7s              0-100 km/h: 5,6s              
V max: 275km/h                V max: 280km/h    

Warte odnotowania jest, że Ferrari Berlinetta 512 BBi w 1976 było najszybszym seryjnym samochodem a Barth B10 S&C był od niego wolniejszy zaledwie o 10km/h, natomiast znacznie go wyprzedzał w sprincie do setki. Następca modelu pojawił się w roku 1985 i był to Barth B10 serii (C).

Barth B04 (Seria A)

W 1971 roku odbyła się premiera Bartha B04, ostatniego z planowanych pojazdów rodziny Bartha. Samochód ten plasował się w klasie D (średniej niższej) a więc pomiędzy kompaktowym Barthem B02 a komfortowym B06. Czterodrzwiowe nadwozie to kompromis pomiędzy rozmiarem a praktycznością, jest pakowne i wygodne, przy czym manewrowanie nim w ruchu miejskim nie jest kłopotliwe. Jak dotychczasowe modele marki, B04 posiada bardzo proste, choć w pełni niezależne zawieszenie, zamontowany wzdłużnie silnik i napęd na tylne koła. Do napędu posłużyły dobrze znane z poprzednich modeli silniki R4 2.5 oraz V6 3.5 z większego Bartha B06.

Każdy Barth B04 miał 4 hamulce tarczowe, które pozwalały mu zatrzymać się ze 100 km/h na odcinku poniżej 40 metrów. Wyposażenie tak jak do tej pory pozostało bardzo proste, dające skupić się na przyjemności płynącej z samej jazdy. Wersja 3.5 posiadała dodatkowo lepsze radio, sportowe ogumienie i dyferencjał o ograniczonym poślizgu.

W 1972 zaprezentowano dwa Barthy Coupe. Opisany wcześniej, duży i komfortowy B06 i właśnie B04, który był tańszym odpowiednikiem tego pierwszego. Był on wyposażany w silnik 3.5 V6.

W roku 1975 silnik 2.5 zastąpiono oszczędnymi jednostkami 2.0 i 2.5 z katalizatorem. Stało się to z rocznym opóźnieniem w stosunku do pozostałych modeli, z tego powodu, że Barth B04 nadal świetnie się sprzedawał a moce projektowe były skierowane na wielki kontrakt dla ONZ (o tym w następnym poście).

Tak jak poprzednio wraz z wprowadzeniem bardziej oszczędnych silników zmieniono przełożenia skrzyni, szerokość opon i aerodynamikę, tak aby osiągnąć zmniejszenie zużycia paliwa.

Porównanie osiągów wersji sedan dla czterech różnych silników:

2.5 R4                        2.0 CAT                        2.5 CAT                       3.5 V6

115KM                        75KM                           94KM                           182KM 

187Nm                        122Nm                         154Nm                         280Nm

0-100km/h 9,4s            0-100km/h 12,5s           0-100km/h 10,7s            0-100km/h 7,4s               

10,6l/100km                 9,3l/100km                   9,9l/100km                   11,5l/100km

Na europejskim rynku Barth B04 konkurował z takimi autami jak Audi 80 (B1), Opel Ascona (A), czy Ford Cortina (MK3). O ile wersje czterocylindrowe mimo, że mocniejsze od konkurencji, wpisywały się w ówczesne standardy klasy D, to wersja V6 stanowiła zupełnie inną ligę. Jednym z niewielu aut klasy D, które można porównać do Bartha V6 była Alfa Romeo Alfetta. Wyposażona w silnik V6 2,5 litra z podwójną turbosprężarką, osiągała 233KM i 332Nm. Pozwalało to osiągnąć setkę w czasie około 7 sekund i rozpędzić auto do około 240 km/h. Warto odnotować, że wolnossący Barth 3.5 był od niej znacznie tańszy.

W 1977 przeprowadzono facelifting do wersji B

Barth B06 (Seria A)

1970

W rok po prezentacji kompaktowego Bartha B02, firma zaprezentowała auto klasy średniej wyższej - Bartha B06. Wprawdzie optycznie model był podobny do Bartha 125 i Fiata 125p, jednak była to całkowicie nowa konstrukcja. Auto zyskało zabezpieczenie antykorozyjne i w pełni niezależne zawieszenie. Wymiary nieznacznie się powiększyły, tak aby wpasować się w standardy ówczesnej klasy E. Z przodu pojawił się charakterystyczny dla marki wielki grill, kryjący reflektory, z tyłu trzy pionowe światła będące wprawdzie rozwinięciem podwójnych świateł z Fiata 125p, to jednak swoim wyglądem bardziej przypominające popularnego wtedy w USA Forda Mustanga.

Jednocześnie zaprezentowano dwie wersje nadwoziowe: sedan i kombi. To ostatnie było wtedy jednym z największych kombi dostępnych w Europie, lecz w przeciwieństwie do konkurencji oferowało osiągi godne aut sportowych. W kampanii reklamowej modelu firma zachęcała: „Zapakuj całą swoją rodzinę i dobytek… i chodź się po ścigać”.

W 1970 roku do napędu Barthów B06 użyto zaprezentowanych rok wcześniej jednostek 2,5 litrowych z serii I41725. Ich 115 koni, rozpędzało ponad tonowego Bartha do setki w mniej niż 10 sekund.

 

W 1971 roku gdy firma zaprezentowała serię silników V6, przygotowano silnik 2.9 do napędu Bartha B02 i 3.5 właśnie dla Bartha B06. Dzięki mocy 182 koni mechanicznych Barth B06 oferował niespotykany do tej pory mariaż prędkości i przestronności. Aby okiełznać tę moc w Barthach B06 V6 zastosowano opony o miększej mieszance, wiskotyczny dyferencjał o ograniczonym uślizgu, Twardsze hamulce i utwardzone zawieszenie. Dzięki temu dość spore auto osiągało setkę w 7,6 sekundy i rozpędzało się do około 218km/h. Wersja ta zyskała także lepsze wyposażenie i dodatkowy pakiet bezpieczeństwa.

W 1972 roku wprowadzono najszybszą wersję - dwudrzwiowe Coupe. Specjalnie dla niego, przygotowano powiększony do 4.2 litra silnik V6. Dzięki mocy 212 KM rozpędzał auto do setki w 7,1 sekundy i pozwalał osiągnąć prędkość 225km/h.

Na początku roku 1974, z powodu postępującego kryzysu paliwowego postanowiono zmienić podstawowy silnik 2.5 115 KM na oszczędniejszy 2.5 CRY 105 KM. Zwężono także opony i wydłużono skrzynię biegów co pozwoliło zredukować spalanie z 10,64 l/100km ołowiowej 92, na 9,08 l/100km bezołowiowej 91.

B06 2.5 Sedan                   B06 2.5 CRY Sedan                          B06 3.5 Sedan                   B06 4.2 Coupe

115KM                             105KM                                           182KM                              212KM 

187Nm                             174Nm                                           280Nm                             334Nm

0-100km/h 9,8s                 0-100km/h 10,3s                              0-100km/h 7,6s                 0-100km/h 7,1s

10,6l/100km                      9,1l/100km                                     11,7l/100km                      12,3l/100km

Dla porównania dostępny w tamtych czasach Citroen DS oferował najmocniejszy silnik o mocy 130KM, momencie obrotowym 195Nm i przyspieszał do setki w czasie prawie 12 sekund.

Bartha B06 serii (A) produkowano aż do 1976, kiedy pojawiła się wersja (B).