Barth B10 (seria B)

W 1975 zaprezentowano pierwsze w pełni sportowe auto firmy. Wprawdzie wcześniejsze pojazdy również były bardzo szybkie, ale żaden z nich nie został od początku zaprojektowany z myślą o osiągach i prowadzeniu.

Barth B10 był także pierwszym pojazdem z nowej serii stylistycznej (B). Auto nadal miało ogromny grill nawiązujący do amerykańskich muscle carów, lecz tym razem troszkę węższy. Pozwoliło to na obniżenie przodów i polepszenie aerodynamiki wszystkich nowych pojazdów. Światła przednie stały się trochę węższe i zamiast podwójnych potrójne. Zrezygnowano z osobnych tylnych lamp na rzecz dużej lampy zespolonej.

Prace nad autem prowadził nowy, specjalnie w tym celu powołany oddział sportowy. Trwały one ponad trzy lata, niestety zakończyły się w czasach gdy kryzys narzucał zmniejszanie pojemności silników, a katalizatory mocno tłumiły ich moce. Z założenia Barth B10 miał być lekki i mocny, tak by konkurować z najszybszymi ówczesnymi samochodami. Razem z samochodem projektowano całkowicie nowy aluminiowy silnik V8 SOHC 32v. Jak się później okazało zastosowane nadwozie z centralnie, poprzecznie umieszczoną komorą silnikową, mocno ograniczało miejsce dla jednostki napędowej i ta miałaby zbyt małą pojemność aby spełnić marzenia o supersamochodzie. Jedynym sposobem powiększenia pojemności skokowej było zwiększenie skoku tłoków. I tak powstało rozwiązanie bardziej typowe dla silników samochodów ciężarowych niż sportowych, gdzie skok tłoka jest znacznie większy niż jego średnica (72,4 x 96,5). To z kolei ograniczyło maksymalne obroty silnika i moc.

Idealnym lekarstwem na te problemy okazało się turbodoładowanie, które zadebiutowało na światowym rynku w 1973 roku. Zastosowanie tego rozwiązania pozwoliło z niezbyt udanego silnika 3.2 wydobyć aż 353 KM i 421 Nm. Oczywiście tak wysilony silnik nadawał się tylko i wyłącznie do celów wyścigowych z powodu niskiej trwałości.

 

Konstrukcja samochodu składała się ze stali galwanizowanej oraz włókna szklanego. Dzięki temu masa auta (w zależności od wersji silnikowej) wynosiła od 950 do 1013kg. Zawieszenie zarówno przednie jak i tylne to wahacze podwójne, do tego dwutłoczkowe hamulce tarczowe, wentylowane z tyłu i opony o szerokości 245mm.

Pierwszą zaprezentowaną wersją był Barth B10 S&C, czyli Sport & Competition. Auto nie było przystosowane do poruszania się po drogach, lecz było dowodem na to jak szybkie mogą być Barthy. Przyspieszenie 0-100km/h: 4,0 sekundy, prędkość maksymalna: 270km/h, czas ¼ mili: 12,06 przy prędkości 200km/h. Oczywiście w tamtych czasach sprzedaż auta o takich parametrach i spalaniu 22,3 l/100km była całkowicie nierealna, dlatego do salonów trafiła wersja wolnossąca 2.7. Wprawdzie parametrami (166KM) mocno odbiegała od S&C, to jednak okazała się całkiem ciekawą propozycją jako tanie auto wyścigowe, konkurujące z Ferrari Dino, Porsche 914 czy Maserati Merak.

W 1976 roku do silnika 2.7 dodano turbosprężarkę, osiągając 210KM. Rok później wprowadzono topową wersję R&T. Wyposażono ją w taki sam silnik jak pierwowzór S&C, jednak zmniejszono obciążenie jednostki, otrzymując odpowiednio niższą moc, niższe spalanie i akceptowalną wytrzymałość.

1975 3.2 S&C                  1975 2.7                 1976 2.7 Turbo                1977 3.2 R&T
353KM                           166KM                     210KM                           286KM
421Nm                           200Nm                    263Nm                           337Nm
0-100km/h: 4,0s              0-100km/h: 6,4s      0-100km/h: 5,7s              0-100km/h: 4,5s
22,30 l/100km                 10,73 l/100km          13,00 l/100km                 18,29 l/100km 
V max: 270km/h              V max: 220km/h       V max: 239km/h              V max: 252km/h

W roku 1980 przeprowadzono szereg modyfikacji, oraz drobne zmiany stylistyczne tak aby ułatwić chłodzenie silnika oraz zwiększyć docisk. W ofercie pozostały zmodernizowane silniki 2.7 Turbo i 3.2 R&T, lecz zmieniono łożyskowanie turbiny, przez co osiągnięto lepszą elastyczność. Z silnika wolnossącego zrezygnowano całkowicie.

Dla porównania parametry innych samochodów z centralnie umieszczonymi silnikami, konkurujących z Barthem B10 w latach 70 tych.

Lamborghini Miura P400       Ferrari Berlinetta 512 BBi
V12 3.9                           V12 5.0
350 KM                            345KM
367 Nm                            451Nm
0-100 km/h: 6,7s              0-100 km/h: 5,6s              
V max: 275km/h                V max: 280km/h    

Warte odnotowania jest, że Ferrari Berlinetta 512 BBi w 1976 było najszybszym seryjnym samochodem a Barth B10 S&C był od niego wolniejszy zaledwie o 10km/h, natomiast znacznie go wyprzedzał w sprincie do setki. Następca modelu pojawił się w roku 1985 i był to Barth B10 serii (C).